From Philadelphia to Playa del Carmen.

Omdat ik op het moment dat ik dit typ geen internet heb, klopt het online zetten ervan waarschijnlijk niet met de werkelijke datum, maar hier toch hèt verhaal van 1 februari.

Zoals gezegd was het vandaag vroeg uit de veren. De wekker ging om half 5. Op zich best vroeg, maar eigenlijk geen last van gehad omdat we toch al een raar ritme hadden van dag en nacht door de lange vlucht naar Philadelphia. Wel was het fijn dat we nu in ieder geval enigszins uitgerust waren, waardoor we wat fitter waren.
Om 10 voor half 6 moest je beneden zijn om met de shuttle-bus van het hotel naar het vliegveld te kunnen worden gebracht. Dus dat werd dan ook gedaan. Op het vliegveld stonden we gelijk in de rij voor onze vlucht. Vreemd genoeg was het laten zien van het paspoort voldoende en wisten ze daarmee al dat we naar Cancún gingen.
Dus toen naar boven, om in te checken met de handbagage. Ging allemaal goed, mochten we gaan wachten bij Gate 24 tot we dan eindelijk aan boord mochten. Dat gingen we dus uiteindelijk ook want anders zouden we nog niet hier zijn. Eenmaal in het vliegtuig moesten we heel lang wachten op het één of het ander, geen boerenidee wat dat zou moeten zijn geweest. Boeit verder ook niet, want opstijgen kwam er uiteindelijk wel van. Weer lekker in de stoel gedrukt en hele fijne last van de oren, het hoort er allemaal bij. En omdat het regende konden we lekker helemaal niets zien buiten, ook altijd leuk.
Tijdens de vlucht heb ik wel geprobeerd om te slapen maar dat lukt natuurlijk weer niet. Dan niet. Opnieuw werden we volgegoten met drinken en deze keer was dat voor mij water. Lekker fris. Verder niet veel gedaan tijdens de vlucht. Op een gegeven moment was het zo dat we dan eindelijk toch iets konden zien door het raam. Niet dat we daarvoor blind waren, maar nu waren die wolken weg. En dat was deze keer wederom een leuk gezicht. De witte stranden waren al te zien, dus dat deed het goed.
Na zo’n uur of 5 konden we dan eindelijk de touch-down maken. Daarmee zagen we dus ook voor het eerst Mexico. En dat was niet om over naar huis te schrijven, en toch doe ik dat. Het was, nadat het strand gezien was, voornamelijk een afwisseling van lege zandvlakten en bos. Erg leeg dus. Maar dat ben ik ook wel gewend, niet dan.
Toen uitstappen, en daarbij kwam er een aangename warmte op ons af. Niet te warm en zeker ook niet te koud. Gewoon goed. Na de douane gepasseerd te hebben, de koffers gepakt te hebben konden we dan op zoek naar een taxi. Volgens mij hebben we veel te veel betaald, dus het bedrag zal ik maar niet noemen, om opmerkingen als kuukn te voorkomen.
Hop, de taxi in. Dat rijden viel eigenlijk best mee, ze reden helemaal niet onbenullig wild ofzo. Ze hebben hier wel rare drempels in de weg. Die verschillen van een stel stalen hobbeltjes op een rij tot een stel wegbrede soort van kuilen in de weg. Dus of dat nou drempels zijn…
Toen waren we dan eindelijk op de bijna eindbestemming: het hotel waar we komen te werken: Iberostar Quetzal/ Tucan! Dus hoppa, de taxi uit. En die bellboys de koffers laten slepen, want dat is hun werk. In de lobby moesten we vragen naar Mr. Rizo, aangezien hij de stagementor van ons hier is. Na een poosje wachten kwam hij er dan ook aanwaggelen. Weer uitleggen dat we een poco Spaans spreken, dus werd er verdergegaan in het Engels. Even wat drinken erbij, wederom water, en kennismaken dan maar. Daarna kregen we een rondleiding door het hotel, en ik kan je zeggen: das niet mis! We zouden van de ene kant via het strand naar de andere kant lopen. Het is dus best groot hier. Oog in oog met een flamingo, een tucan en een dier dat een soort van kruizing tussen een rat, een eekhoren en nog een ander dier was. En daar liepen we dan langs richting het strand. Dat de zee blauw is, en dan ook echt donders blauw, dat wist ik wel. Maar zó blauw, echt een plaatje. Dus maar even over het strand gewaggeld en het hele witte zand door de tenen laten gaan. Was niet verkeerd, hoewel je dat niet zou verwachten toch?
En na de rondleiding gingen we dan naar de poblado. Dat is het verblijf van medewerkers van het hotel. Er zijn twee soorten, de ene wat uitgebreider dan de andere. En wij hebben de minder uitgebreide. Dat houdt in: 5 bedden, 5 kasten, een wasbak, twee wc’s en twee douches. Ach, als je er maar kunt slapen, niet dan.
Dus daar een poos geweest. We hadden spul meegekregen om het bed op te maken, dus dat hebben we dan ook maar gedaan, en de kasten in gebruik genomen. Op deze kamer slaapt nog een meisje. Volgens een zo’n Mexicaan zou zij hier nog 5 dagen blijven en dan weer op huus an goan. Wij hebben haar nog niet gezien denken we, maar in ieder geval niet in de wetenschap dat zij het is. Dat was de dag wel zo ongeveer. Het eten is trouwens ook te eten. Vreemd voor eten niet dan! Het is alleen nog niet echt Mexicaans dus misschien dat het daar aan ligt. Wel veel lekker fruit. Meloenen enzo, dat gaat er wel in.
Zo even douchen en dan weinig meer uitvoeren zodat ik morgen wat frisser en fruitigerder ben, want op het moment en ook de hele dag eigenlijk ben ik nog wel een beetje duffig. Maar dat gaat vast nog wel weer over, hoop ik. Misschien ook niet, maar misschien ook wel. Nu al weer lang genoeg gekarmejankt.

Ik kan me voorstellen dat jullie me heel erg missen, maar doe maar henig an. Want als de wind hard waait vallen er wel eens takken.

Groet’n uut Mehexihicoooo!