Voy a extrañar todo, pero ahorita extraño ustedes.
Door: Elkie
Blijf op de hoogte en volg Elkie
19 Juni 2008 | Mexico, Playa del Carmen
Que tal? Espero que muy bien! Todo esta bien aqui, pero extraño vosotros mucho. Ahora estoy ya por una semana en animación. Tengo que guardar los niños.. ese esta bien por tres semanas, pero no para mas tiempo.
Het zal wel vol staan met fouten, maar iedereen die spaans kan zou me er wel mee begrijpen denk ik. Zoals ik de vorige keer al meegedeeld had, zit ik nu weer in de animatie. Ik wou toch terug, gewoon voor mezelf. Ik had gehoopt in het beach team te komen, maar omdat ik er maar drie weken zal werken, zit ik nu in de kids club. Niet helemaal mijn ding, maar misschien juist daarom wel goed voor mij. Want nu MOET ik geduld hebben, en das toch best lastig. Voor drie weken houd ik het dan ook wel vol. En aangezien ik nu al op de helft zit, schiet het al mooi op. We doen dan ook veel spelletjes als “wie kan het langste onder water blijven” en “wie kan het verst weg lopen”. Dat moet je dus maar niet serieus nemen he.
Daarmee zit ik ook al bijna op het eind van mijn stage. Dat is best wel vreemd en dat had ik dan eigenlijk ook wel weer verwacht. Ik mis jullie allemaal ontzettend, maar tegelijkertijd zou ik hier ook wel langer willen blijven omdat het allemaal wel goed bevalt. Pero no te preocupes, ik blijf zeker niet langer hoor. Het is allemaal wel raar, maar dat was het ook wel toen ik thuis wegging dus moet ik niet zeuren.
Verder zit ik nu ook al iets langer dan een week in het nieuwe onderkomen. Tegelijkertijd een teruggang en vooruitgang. Lekker vaag weer allemaal, niet dan. Een teruggang omdat we geen Internet, keuken en koelkast meer hebben, en een vooruitgang omdat we nu schone douches, wc’s en betere bedden hebben. Ach, voor die laatste weken is het wel ok.
Verder heb ik nu vrij weinig vrije tijd. Mijn dagen zijn nu van half 10 tot half 5 en terugkomen om 8 uur tot half 12. En dan heb ik dus de tijd die ik kwijt ben aan wakker worden en reizen niet meegenomen. Maar het is wel te doen.
Zondag was ik vrij, en omdat Marissa jarig was geweest, gingen we dat bij haar tante vieren. Die had namelijk een verassing geregeld en ik mocht ook mee. Maar de verassing bleef tot op het eind een verassing, want anders is het geen verassing meer. Dus ’s ochtends na een paar uurtjes slaap vroeg uit de veren want het was om 9 uur en daarvoor moesten we nog naar haar tante toe. Kun je na gaan. Nou, toen waren we daar dus, wat bleek, gingen we met dolfijnen zwemmen! Dat is nog eens een verassing. Was een leuke ervaring. En hoe commercieel het dan ook mag zijn, heb ik de foto maar wel gekocht, toch een leuke herinnering, niet dan. Eerst gingen die dieren voor ons zingen. Daarna kreeg iedereen uit de groep (6 personen) de kans om de zogenaamde foot-push te doen. Dat houdt in de twee dolfijnen je op je voeten met hun neus met een donders rap naar voren duwen. Daarna nog iets, waarvan ik de naam ben vergeten, maar je moest de vinnen vastpakken en dan namen ze je zo mee. En ook kon je ze een kus geven. Dat was meer voor de foto, maar ook leuk. Toen we klaar waren met dat alles, konden we het water weer uit. Niet veel later zagen we de lucht wel erg donker worden, dus maar een winkeltje daar binnengelopen. Niet veel later kwam het allemaal in één lange ruk van onmeunig veel regen uit de lucht. Dat bleef een hele poos zo, waardoor we maar een sprint naar de auto maakten en daarmee ook maakten dat we wegkwamen. Nou, dat was best een helse rit. Zo’n regen heb ik nog niet eerder gezien. Je zag wel een hand voor de ogen, maar dat kwam meer doordat we in de auto zaten. Want als je buiten zou zitten, zou je die dus niet zien, en voordat je überhaupt de kans gehad zou hebben om die hand voor je ogen te houden, zou je al lang nat geweest zijn. Dus dan toch liever in de auto. Toen de regen wat minder werd, en we achterom keken was de lucht wel heel, heel, heel erg donker. Toe maar weer.
Daarna weer naar het cassita van de tante van Marissa, daar vrij weinig gedaan, waren allemaal behoorlijk moe van al het werk en het vroege opstaan. Wel de voetbal kunnen kijken, was ook wel leuk voor één keer.
Dat EK wordt hier trouwens goed bijgehouden. Ik heb de wedstrijd van Nederland namelijk niet kunnen zien, maar wist niet veel later wat de stand was en wie het waren die ervoor hadden gezorgd dat het die stand zou worden. Want dat werd wel 273 keer over de walkie-talkie-radio herhaald tussen de verschillende geïnteresseerden. Nou ja, in ieder geval mooi dat we gewonnen hebben, iedereen weer gelukkig. Behalve die anderen dan.
Ik had het net over regen. Dat is nu iets van alledag. Net als eten en drinken. Van de ene kant wel jammer. Het regent nu best veel, dus het schiet niet op zo. Maar als het dan weer droog is of nog steeds droog is, dan is het wel mooi weer. En dan hebben we die mooie blauwe zee nog, dus mag ik niet klagen. Dus dat doe ik ook niet.
Dit was een verhaal wat een week geleden er al op had moeten staan, dus breek ik hem even en maak er maar gelijk een nieuw verhaaltje bij.
Groetels!
Het zal wel vol staan met fouten, maar iedereen die spaans kan zou me er wel mee begrijpen denk ik. Zoals ik de vorige keer al meegedeeld had, zit ik nu weer in de animatie. Ik wou toch terug, gewoon voor mezelf. Ik had gehoopt in het beach team te komen, maar omdat ik er maar drie weken zal werken, zit ik nu in de kids club. Niet helemaal mijn ding, maar misschien juist daarom wel goed voor mij. Want nu MOET ik geduld hebben, en das toch best lastig. Voor drie weken houd ik het dan ook wel vol. En aangezien ik nu al op de helft zit, schiet het al mooi op. We doen dan ook veel spelletjes als “wie kan het langste onder water blijven” en “wie kan het verst weg lopen”. Dat moet je dus maar niet serieus nemen he.
Daarmee zit ik ook al bijna op het eind van mijn stage. Dat is best wel vreemd en dat had ik dan eigenlijk ook wel weer verwacht. Ik mis jullie allemaal ontzettend, maar tegelijkertijd zou ik hier ook wel langer willen blijven omdat het allemaal wel goed bevalt. Pero no te preocupes, ik blijf zeker niet langer hoor. Het is allemaal wel raar, maar dat was het ook wel toen ik thuis wegging dus moet ik niet zeuren.
Verder zit ik nu ook al iets langer dan een week in het nieuwe onderkomen. Tegelijkertijd een teruggang en vooruitgang. Lekker vaag weer allemaal, niet dan. Een teruggang omdat we geen Internet, keuken en koelkast meer hebben, en een vooruitgang omdat we nu schone douches, wc’s en betere bedden hebben. Ach, voor die laatste weken is het wel ok.
Verder heb ik nu vrij weinig vrije tijd. Mijn dagen zijn nu van half 10 tot half 5 en terugkomen om 8 uur tot half 12. En dan heb ik dus de tijd die ik kwijt ben aan wakker worden en reizen niet meegenomen. Maar het is wel te doen.
Zondag was ik vrij, en omdat Marissa jarig was geweest, gingen we dat bij haar tante vieren. Die had namelijk een verassing geregeld en ik mocht ook mee. Maar de verassing bleef tot op het eind een verassing, want anders is het geen verassing meer. Dus ’s ochtends na een paar uurtjes slaap vroeg uit de veren want het was om 9 uur en daarvoor moesten we nog naar haar tante toe. Kun je na gaan. Nou, toen waren we daar dus, wat bleek, gingen we met dolfijnen zwemmen! Dat is nog eens een verassing. Was een leuke ervaring. En hoe commercieel het dan ook mag zijn, heb ik de foto maar wel gekocht, toch een leuke herinnering, niet dan. Eerst gingen die dieren voor ons zingen. Daarna kreeg iedereen uit de groep (6 personen) de kans om de zogenaamde foot-push te doen. Dat houdt in de twee dolfijnen je op je voeten met hun neus met een donders rap naar voren duwen. Daarna nog iets, waarvan ik de naam ben vergeten, maar je moest de vinnen vastpakken en dan namen ze je zo mee. En ook kon je ze een kus geven. Dat was meer voor de foto, maar ook leuk. Toen we klaar waren met dat alles, konden we het water weer uit. Niet veel later zagen we de lucht wel erg donker worden, dus maar een winkeltje daar binnengelopen. Niet veel later kwam het allemaal in één lange ruk van onmeunig veel regen uit de lucht. Dat bleef een hele poos zo, waardoor we maar een sprint naar de auto maakten en daarmee ook maakten dat we wegkwamen. Nou, dat was best een helse rit. Zo’n regen heb ik nog niet eerder gezien. Je zag wel een hand voor de ogen, maar dat kwam meer doordat we in de auto zaten. Want als je buiten zou zitten, zou je die dus niet zien, en voordat je überhaupt de kans gehad zou hebben om die hand voor je ogen te houden, zou je al lang nat geweest zijn. Dus dan toch liever in de auto. Toen de regen wat minder werd, en we achterom keken was de lucht wel heel, heel, heel erg donker. Toe maar weer.
Daarna weer naar het cassita van de tante van Marissa, daar vrij weinig gedaan, waren allemaal behoorlijk moe van al het werk en het vroege opstaan. Wel de voetbal kunnen kijken, was ook wel leuk voor één keer.
Dat EK wordt hier trouwens goed bijgehouden. Ik heb de wedstrijd van Nederland namelijk niet kunnen zien, maar wist niet veel later wat de stand was en wie het waren die ervoor hadden gezorgd dat het die stand zou worden. Want dat werd wel 273 keer over de walkie-talkie-radio herhaald tussen de verschillende geïnteresseerden. Nou ja, in ieder geval mooi dat we gewonnen hebben, iedereen weer gelukkig. Behalve die anderen dan.
Ik had het net over regen. Dat is nu iets van alledag. Net als eten en drinken. Van de ene kant wel jammer. Het regent nu best veel, dus het schiet niet op zo. Maar als het dan weer droog is of nog steeds droog is, dan is het wel mooi weer. En dan hebben we die mooie blauwe zee nog, dus mag ik niet klagen. Dus dat doe ik ook niet.
Dit was een verhaal wat een week geleden er al op had moeten staan, dus breek ik hem even en maak er maar gelijk een nieuw verhaaltje bij.
Groetels!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
