Relax, take it easy.

…en toen werd de kikker wakker. Had hij nou gedroomd of niet? Hij leefde toch zeker niet in het bos waar zojuist Kleinduimpje kruimels had gestrooid? Nee, dat deed hij niet. Hij leefde gewoon in een hele vieze en smerige sloot waardoor hij eigenlijk gisteren al uit de pijp had moeten gaan.

En tot zover het sprookje. Want voor de verandering zal ik het eens kort houden. Althans, dat zal ik proberen.
Mijn vorige brief is opgehouden bij de laatste dag dat ik ijs moest scheppen en het zelf ook kon eten. Ook de laatste dag waarop ik onder het werk zicht had op de zee, het strand en wat daar al dan niet nog meer bij om het hoekje komt kijken. Daar heb ik dus met een vanille ijsje afscheid van genomen.
En zo klopte maandag de 4de maart tegen de deur, waarvan ik al om 5 uur wakker werd. Wederom wat vroeg, aangezien ik pas om 12 uur hoefde te beginnen. Deze ochtend even weer gecommuniceerd met het thuisfront. En daarna zorgen dat ik mijn nieuwe supertoffe werkoutfit kon scoren. Daarna aan het werk. Eerst mocht ik kopietjes maken van het een of het ander. Daarna werd mij de gang van zaken aan de receptie uitgelegd. Veel informatie weer in het begin. En veel meekijken hoe het gaat. Dus dingen zien, leren en op een later moment zelf doen. Dit zijn zaken die de eerste week variëren van het inchecken van gasten, telefoon opnemen die dan vaak van de kamers komen, gasten te woord staan als ze iets niet weten of wanneer ze iets anders te vertellen hebben, en ga zo maar even door. In principe is dat in grote lijnen zonder al te veel geouwehoer wat mijn eerste dag at de receptie inhield. Meer informatie komt dus met de tijd.
Maar zoals aan alles komt een eind en dus ook aan de maandag en zo werd het ook al weer dinsdag. Dit werd een vrije dag. Dus tijd om te relaxen en fun te hebben. Zo gezegd, zo gedaan. Globaal had ik de dag al een beetje voor mezelf gepland, zodat ik niet op het moment van vervelen zou komen. En das gelukt. Gelukkig maar. ’s Ochtends niet te vroeg en niet te laat uit de veren, mezelf toonbaar maken en daarna internetten. Even kletsen met een aantal van jullie. Daarna weer naar de poblado toe. De tas inpakken en naar het strand. Ik was alleen vrij, dus ging ik alleen naar het strand. Dat is hier best te doen met al die toeristen om je heen. Ik val niet op. Denk ik. Dus hoppa, eerst even de hele 5th Avenue aflopen, kijken of ik de Pizza Pazza kon vinden. Niet dus. Dus weer terug naar mijn oriëntatiepunt: de Burger King. Want tot nu toe ben ik altijd nog vanaf daar naar het strand gelopen, dus nu maar weer. Daar vanaf dus het strand op en een goede stek gezocht. Lekker rustig en relaxed de hele middag op het strand gelegen en muziek en boek erbij. Dat is het leven! Dan bedenk ik me weer dat het echt tof is hier. Op een gegeven moment ging het harder waaien, verdween de zon achter de bomen en daardoor lag ik niet langer in het zonnetje maar lekker in de shadow. Dus toen maar op een soort van traptrede van zand op het strand gaan zitten en verder met lezen. Och, dan denk je wel: this is life. Ik had ook geen benul van tijd, ook zoiets relaxed. Geen horloge en mobiel uit, heerlijk. Dus daar nog een poos gezeten en toen toch maar eens kijken hoe laat het dan was. Pas half 5! Was wel koud, dus maar weer terug naar huis. Maar wel eerst even een ijsco halen bij de Mac. Dat is al ongeveer de vierde keer en is wel een blijvertje voor eens in de zoveel tijd. En nu zit ik thuis, te werken aan het verslag voor school. Moet ook gebeuren. Morgen moet ik van 3 uur ’s middags tot 11 uur ’s avonds werken. Dus dan kan ik mooi de ochtend tot half 1 nog op het strand liggen! Dat ga ik dus zeker doen.
En om het verhaal te breken komt mijn vervolg in een nieuwe brief te staan. En dan is het dus ook niet zo’n lang verhaal. Maar misschien wel weer met wat meer onzin.

Groentes!