Het einde van het einde.

Het zit er op. De stage in Mexico is afgelopen en ik sta weer met beide benen op de grond, maar dan in Nederland. Al weer bijna een week, en nog is het allemaal raar. Ik zal beginnen bij het punt waar ik de vorige keer geëindigd ben.

Donderdagavond heb ik mijn koffers ingepakt. In de veronderstelling dat ik alles had, ben ik op het laatste moment nog Playa ingegaan om souvenirs te kopen. Daar was ik gelukkig in geslaagd. Mijn laatste avondmaal heb ik genoten bij Dr. Taco. Deze tent was net tijdens mijn verblijf 2 maanden gesloten geweest, maar de laatste week was het weer geopend. Dus mijn favoriete eten daar gegeten: Tacos de pollo, orden de tres por 45 pesos. Met andere woorden: taco’s met kip, bestelling van 3 voor 45 pesos. Dan heb je nog een keus hoe je ze wilt. Nou ik wou ze gefrituurd en bereid in bloem. Mmmm..
Daarna was het al behoorlijk laat dus weer terug gegaan naar de poblado. Daar nog even met wat mensen gepraat enzo, en daarna toen iedereen thuis was lekker gaan slapen. Dat was rond middernacht.
De volgende ochtend werd ik om 6 uur wakker, alles was al ingepakt en om half 7 was het tijd om naar het busstation te gaan. Daar aangekomen waren Judith en Miranda er al en de bus zou om 10 over 7 vertrekken richting het vliegveld in Cancún. Dat deed die ook.

Daar aangekomen een eindje gelopen in de richting van Terminal 3. Daar aangekomen even gewacht, inchecken, langs de immigratiedienst om ons visum in te leveren en daarna door alle beveiliging heen om daarna nog weer een aantal uur te wachten. Toen we dan eindelijk het vliegtuig in mochten kon ik lekker plaatsnemen aan het raam.
Het eerste deel van de vliegreis was het nog lekker helder buiten en kon dan ook lekker veel zien. Later werd het bewolkt en heb ik er maar een boek bij gepakt, waar ik niet bijzonder ver in ben gekomen want mijn ogen waren ook zo moe. Maar ik heb niet geslapen want dat lukt me niet in een vliegtuig.
Toen we in Philadelphia aankwamen hadden we minder dan 2 uur om van vliegtuig te wisselen. We hebben dus ervoor gezorgd dat we als eerste het vliegveld uit waren enzo ook bij de balie’s het eerste waren en mooi vlot door konden. Was maar goed ook want als we een kwartier later waren geweest hadden we het vliegtuig gemist.

Nou ja, niet veel later zaten we dus in het vliegtuig die ons naar Schiphol zou brengen. Ging best snel voorbij. Veel de ogen dicht gehad, maar toch niet kunnen slapen. Zoveel lawaai ook. Heel wat uur later kwamen we dus aan op Schiphol. Wij hadden het geluk dat we landden op die landingsbaan die in de polder ligt. Konden we alvast van het Nederlandse landschap genieten. Nou, dat was wel wennen hoor. Binnen een kwartier hadden we het spoor, koeien, sloten, een donker strand en een nog donkerdere zee gezien. Dat is toch wel even andere koek. Dus na een hele poos rijden in dat blik kwamen we dan uiteindelijk toch nog daar waar we uit konden stappen. Daarna weer onze paspoorten laten zien, en daarna de koffers zoeken. Daar hadden Judith en Miranda beiden wat minder geluk mee, want die mistten allebei een koffer. Die hadden we in Philadelphia al van het vliegtuig weg zien rijden, maar die lui in het vliegtuig geloofden ons niet. Maar het was dus wel zo dat de koffers nog in Philadelphia waren. Na wat geregel om dat op te lossen konden we daar weg. Op naar de aankomsthal. En wat stond daar een volk zeg, niet normaal. Maar mams had me al snel ontdekt en ik werd weer gelukkig herenigd met mijn familie. Dus toen maken dat we wegkwamen.

Over het algemeen is het wel raar om weer thuis te zijn. Er is niet bijzonder veel veranderd. Alleen dan dat ik de lente gemist heb en alles er wel heel groen bij ligt. Dat was dan ook het eerste wat me opviel. Verder zijn er wel meer dingen waar ik aan moet wennen. Dus maar even een kort lijstje met een aantal zaken die anders zijn:
- Het water mag weer uit de kraan gedronken worden. Niet dat ik dat al gedaan heb, vind het nog steeds raar.
- Wc papier mag weer in de wc. Dat gaat wel goed, alleen als ik een wc zie waar het papier nog in ligt denk ik wel gelijk dat die verstopt is.
- De pinche mosquitos zijn ingewisseld voor minder pinche vliegen, maar die zijn ook irritant.
- Veel aardappelen weer. Ik geef toch de voorkeur aan taco’s.
- Het is hier koud! Iedereen loopt heerlijk in een T-shirt rond, maar ik heb het nog koud met drie lagen kleding.
- Er zijn hier wel heel veel Nederlanders. Dus iedereen verstaat mij. Ik moet nu dan ook oppassen met dat wat ik zeg. Maar ik kan het ook in het Spaans gaan zeggen, al is dat weer wat vreemd.
- Het verkeer is ook wel anders. Men jaagt hier meer. En er is minder ruimte.
- Er is geen heel mooi wit strand met een azuurblauwe zee op 30 minuten loopafstand. Dat was toch wel heerlijk, vooral met elke dag mooi weer.
Er zijn natuurlijk nog veel meer dingen, maar om die allemaal hier neer te zetten is ook weer zo wat. Dus laat ik het hier maar bij. Verder is het sfeertje daar ook zo anders. Daar is het echt vandaag en hier is het meer vandaag, morgen, volgende week en volgende maand. Maar goed, het sfeertje beviel me wel. Het was zoiets als: Je leeft nu, dus maak je niet druk om dat wat komen gaat. Soms is dat wel iets te simpel, maar meestal is het wel goed.

Verder heb ik natuurlijk ook veel geleerd. En dan heb ik het niet alleen over schoolse zaken. Ik heb niet alleen veel over mezelf geleerd, maar ook veel over anderen. Het belangrijkste wat ik geleerd heb is misschien wel dat wanneer je ergens voor wilt gaan, je het gewoon moet doen.

Het is tijd geworden om deze site te laten voor wat hij is. Dit is dus het laatste verhaaltje. Maar één ding is zeker: het was vast niet mijn laatste keer in Mexico, en ik keer vast nog wel een keer terug.

Tenslotte wil ik iedereen bedanken voor de berichtjes en wat al niet meer. Dit was het dan, ik hoop dat jullie het leuk vonden om mij via deze site te volgen, de volgende keer zien we elkaar gewoon weer in het echt.

Groet’n uut Hoge Hexel!

Oja, de foto’s die komen nu binnenkort wel op de site. Toen ik nog in het mooie Playa was, lukte het me niet… www.flickr.com/photos/elkieinmexico