Dag niet allemaal!
Door: Elkie
Blijf op de hoogte en volg Elkie
22 Maart 2008 | Mexico, Playa del Carmen
Oj oj oj. Wat is het hier toch mooi weer! Hoe warm het is boeit niet, het is warm genoeg en of ik daarbij een getal weet of niet maakt me niet uit. Vast iets van 30 tot 35 graden of zo. Want bij 23 graden heb ik het koud, bah, zo koud is het in ieder geval niet.
De helft van de receptie zit erop. En wat ik kan is vast al meer dan de helft dus dat scheelt dan ook weer de helft. Even wat snoepies pakken, wacht even.
Daar ben ik weer, de keuze is gevallen op M&M’s. Uit de koelkast anders smelt het, en in saus heb ik geen zin. Er zitten ook oranje in. Holland, holland.
Met de stage zelf gaat het ook goed. Laatst kreeg ik complimenten van de supervisor omdat ik zo goed mijn best deed. Dat is wel fijn om te horen, lijkt mij.
Zondag had ik weer een vrije dag. Omdat ik nog geen echte plannen had, ben ik lekker naar het strand geweest. Was erg fijn, was er al minstens 10 dagen niet meer geweest! Eetvoer en leesvoer mee, en ook wat vloeistoffen. En daar me de hele dag vermaakt met niets. Echt heerlijk, vooral op deze locatie. Niet verkeerd dacht ik zo. Tot op een gegeven moment. Ik had net een andere lig aangenomen en toen zagen mijn kijkers een bepaald beeld van een toko met z’n Caribische uitstraling wat op de foto gezet moest worden, en deze keer wel door mij. Dus ik even rommelen in mijn tas en hebbes. Wil ik het plaatje schieten, staat daar ineens zo’n niet Mexicaans persoon in een wit gewaad iets te doen. Daar werd het plaatje niet mooier van, dus ook niet geschoten. Eerst leek het net zo’n heks die een een of andere ceremonie op het strand wou gaan doen. Maar al gauw kwamen er trommels bij en mijn nachtmerrie werd wakker.
Want wat bleek, dat vage persoon in het witte gewaad begon met stokken op die trommels te meppen. Nu denk je vast dat dat drummen heet. Nou, zo kon je het niet noemen. Het was net of er een vlieg op de trommel zat want het klonk niet als muziek. Fijn, daar ging mijn rust. Dus ik dacht dan wacht ik wel tot ze klaar is met meppen en als dat niet gauw is ga ik meppen. Dat laatste dus niet en dat eerste helaas ook niet. Mama zei nog dat ik wel kon vragen of ze de muziek uit konden zetten, maar das ook zo lullig als het live is. Mama belde me net, voor de mensen onder jullie die zich afvragen hoe dat zo kon.
Na een wel heel erg lange poos hield dat gemep eindelijk op, dus was de rust wedergekeerd. Maar helaas niet voor lang. Een heel korte poos later begon het weer. Gelukkig stopten ze ook rap weer. Verder dus de hele dag op het strand vertoeft totdat de zon een schaduw wierp en het onaangenaam begon te waaien. Dus toen nog even door allerlei straten geslenterd. Wat een troep verkopen ze aan die toeristen, voor het verdriet zou ik het nog niet willen hebben. Ook niet voor het geluk. Een zonnebril heb ik trouwens nog steeds niet weer gekocht, ik denk ook niet dat ik dat ga doen. Want die dingen moet je dus in de zon dragen en ik heb hier al teveel mensen gezien met een rood hoofd en rond de ogen en op de neus prachtig wit. Nee, geef mij maar een gebruind koppie zonder print.
En nu ik het daarover heb, kan ik ook gelijk vertellen dat ik niet langer wit ben. Dat houdt niet in dat ik bruin ben of iets wat daar op lijkt, neen, pak een tomaat en denk aan mijn gezicht. Dan zie je zo ongeveer hoe ik er dan nu uitzie. Maar dan moet je die tomaat wel eerst plat stampen want ik heb geen rond gezicht. Doe dat trouwens maar bij een witte muur, geeft een erg leuk effect.
Nou, en op zondag krijg je normaal gesproken te horen wat je rooster voor de rest van de week is. Maar omdat ik vrij was, zou Monique kijken hoe laat ik dan maandag moest beginnen. En wat bleek, ik was weer vrij! 2 dagen achter elkaar vrij! Vrijheid, blijheid zullen we maar zeggen. Dus nog een dag op het strand vertoeft, dit keer zonder irritant gemep. Ik heb er al helemaal een eigen stek gevonden. Alleen begint die nu wel saai te worden, dus volgende keer ga ik het strand iets verder oplopen en een nieuwe zoeken.
En een zakje M&M’s verder, en de zwaartekracht die mijn oogleden steeds meer laat zakken, is het nu tijd om een eind aan dit bericht te breien. Zonder naald en draad. Dat is al een hele prestatie op zich eigenlijk. En nog knapper in mijn geval aangezien ik eigenlijk geen flauw benul heb hoe je moet breien.
Volgens mij was dit wel weer een verhaaltje met wat minder onzin erin, dus er is vooruitgang.
Geen idee wanneer jullie weer wat kunnen lezen wat je nog niet eerder hebt kunnen lezen, maar tijd wijst het uit. En wel met de wijzers, dus moet je niet op een digitale klok kijken.
Zorgen jullie goed voor jezelf en voor elkaar? Wel lief zijn tegen elkaar he. Dan slaap ik ook goed.
Toedeloe.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley