Op weg naar geluk. (of chocolademelkflesbenen?)

Dag lieve leesbuiskinders, het is weer tijd voor een sprookje. De trein dendert vrolijk verder en zo zijn er al weer meer dingen gebeurd. Dit sprookje zal gaan over feiten en gebeurtenissen en voor de verandering zal er ook eens een hoop gezwets in voor komen. Al met al wens ik jullie veel sterkte met de verwerking ervan, maar denk eraan: het is geen afvalverwerking hoor.

Nou, zoals gezegd moet ik dus overheerlijke ijsjes scheppen en soms ook bekers ophalen rond de pool oftewel het zwembad. Heel moelijk hoor. Dinsdag mocht ik weer de ganze dag bekertjes verzamelen voor mijn collectie. Onder het verzamelen kom ik dan mensen tegen. Ja, het is een wonder, geen apen maar mensen. Over apen gesproken, ik heb er vandaag voor het eerst één gezien. Ik moest gelijk aan jullie denken. Maar goed, dan kom ik dus mensen tegen. En daar maak ik dan met sommige een praatje mee. In alle talen die ik spreek. Maar ook veel Nederlanders, dat praat een stuk vlotter. Zo kwam ik dinsdag aan de praat met een aantal Nederlanders. Het eerste stel heeft gezegd dat ze wel foto’s van mij willen maken als ik aan het werk ben. Dat is wel leuk, want dan heb ik daar ook nog foto’s van. Dus dat is wel fijn. En toen nog wat Nederlanders. Die komen uit Volendam. Dat onthoudt ik wel, want eerst had ik niet door dat dat dan Nederlanders waren. Het is dat ze Jan Smit op een soort van stereo iets aan hadden dat ik het doorhad. Dus toen daarmee gepraat. En wat bleek? Zij waren de vroegere buren van Jan Smit, en die was als het ware hun derde zoon, want hij kwam vaak over de vloer bij hunnie. Dus daar heel veel over gehoord. Ik weet nu ook waar hij bijna elke zondagavond te vinden is, maar dat zeg ik lekker niet. En nu komt het: ze zeiden dat ik wel even met hem mocht bellen, haha! Nou dat wilde ik dus wel. Maar helaas, er was geen bereik. Nou, donderdag (vandaag dus) misschien dan.. Want woensdag gingen ze een trip buiten het hotel maken. En zo’n anders stel Nederlanders met geweldige humor wisten wel een aap in de jungle van het hotel te vinden. En hier komt ie: was volgens hun een familielid van Bokito, die aap waar ik al eerder iets heb overgeschreven. Alleen niet in aap-vorm. Dus daar ook nog een poos mee gepraat en wat gelachen. En toen was dinsdag qua stage ook weer voorbij. Dus toen op huus an en internetten. Want anders zit ik 3 uur alleen in dat hok, want verder was er niet echt iemand vrij zeg maar. En daarna dan wel naar huis waar inmiddels ook Monique binnen een kwartier zou arriveren. Dus toen was ik daar en ging ik op bed liggen. Toen deed ik mijn ogen dicht en vanaf dat moment heb ik niets meer gezien. Want ik sliep. En het is geen wonder, maar ik werd weer wakker. Helaas weer midden in de nacht, dus ook maar weer gelijk gaan slapen. En daarna werd ik wakker door de wekker die mij deze woensdagochtend dan om 8:00 uit mijn zoete slaap haalde. De woensdag stond voor de deur en dat was te horen ook.
Dus toen was het nog steeds woendagochtend toen ik mijn bedje uitkwam. Me toonbaar maken voor het dagelijks leven is dan wat ik doe. En daarna neem ik de bus en werk me 8 uur uit de naad. Hahaha, nee hoor. Mag ik lekker weer ijsjes scheppen. En als ik niets te doen heb werp ik blikken over de zee. En dan hoor je ook nog plons. Is wel een mooi gezicht, hoewel blikken kunnen doden. En zo ging de woensdag ook weer aan mij voorbij en kan ik een nieuwe dag op mijn dagenlijst zetten. Ijs scheppen is trouwens niet zo’n hel hoor, want het waait daar lekker en elders in het hotel is het bloody hot. Dus eigenlijk tref ik het daarmee wel een bokito, hihihi. Verder weer lekker veel in andere talen gepraat, dat is dan ook het enige wat ik echt leer dezer dagen: de taaltjes. Is ook handig. Maar goed. De woensdag ijsdag ging ook weer voorbij en zo lag ik weer een keer in mijn bed om de volgende dag wakker te worden. En die dag is nog steeds niet geëindigd. Dus toen was het donderdag. De dag waarop ik waarschijnlijk zou bellen met een bekende volkszanger uit Volendam. Maar eerst moets ik natuurlijk mijn bed uit, dit keer om 7 uur, want om 8 uur moest al keurig en wel op de werkvloer staan. Dat is trouwens altijd 10 minuten te laat komen, want iedereen komt met dezelfde bus en die heeft eigenlijk altijd een vertraging van 10 minuten, dus dat mag ook gewoon. Tjah, het is en blijft Mexico, niet dan!
Nou, op de werkvloer stond ik toen dus. De vloer die door andere mensen gebruikt wordt om vakantie op te vijfen, onee vieren. Maar ik moet werken. Dat wist ik vooruit ook wel, heb er ook geen problemen mee, alleen zou ik soms wel willen dat een van die bedjes van mij is. Dat is trouwens ook nog een verhaal apart. Van horen zeggen heb ik gehoord dat je daar als vakantieganger behoorlijk vroeg uit de veren moet, want alle bedjes zijn na half 7 (!!!) ’s ochtends bezet en dan is er dus geen meer vrij waar je je de rest van de dag op kunt zetelen. Maar om niet te ver af te dwalen ga ik weer verder met mijn voeten op de werkvloer. Ik mocht eerst 2 uurtjes, tot 10:00 bekertjes verzamelen voor mijn collectie. Dus weer gepraat met mensen van allerlei soorten en maten en ook nog even wat blikken gewisseld met een leguaan en tal andere wezens die hier ook in grote getallen voortbewegen. En natuurlijk ook weer even met de Volendammers gepraat. Maar helaas. Daarna moest ik weer ijs scheppen, je hé, dat hadden ze me niet gezegd dat ik dat elke dag moest doen ze zeiden OM de dag. Dus daar ging mijn telefoontje met JS… Helaas, misschien morgen maar weer. Dus toen weer ijsjes scheppen en zelf smullen ervan. En dat stel die foto’s van mij zou schieten zeiden dat ze al 2 foto’s in het geniep van mij hadden en dat ik wel zou zien welke dat zijn, ben benieuwd. Heb het niet door gehad, want heej, ben natuurlijk druk aan het werk he! Nou ja, zo gezegd zo gedaan en deze dag eindigde al om 4 uur met stage want ik was ook een uur eerder begonnen. Dat was dus niet zo erg. Had ook wel weer genoeg van dat ijs hoor. Maar ik hoef niet bang te wezen: Morgen mag ik dat weer doen. Maar daarvoor wil ik eerst met Jan Smit bellen, haha!

En dan nu even over het wat te eten hier. Elke ochtend eet ik een broodje met chocoladepasta. En daarbij drink ik water. En soms vergeet ik beide. En smiddags. Oh gut. Nou komt het: ELKE middag patat, pizza, hamburger en wel genoeg groente. De rest van wat ze me voor willen schotelen ga ik niet uitproberen want ik denk niet dat ik dat door mijn strot krijg. En elke avond weer brood. Want in principe wissel ik het avondeten en middageten met elkaar om ten opzichte van Nederland.. Maar over een aantal weken zal ik anders eten want dan sta ik bij de receptie en dan krijg je andere levensmiddelen om je keuze uit te maken. Dus misschien dat het dan wat beter wordt, maar uit horen zeggen moet ik daar niet op rekenen. Geen wonder dat die Mexicanezen allemaal zo dik zijn. En ze eten ook goor. Ze stoppen iets in hun mond, laten bepaalde hoeveelheden daarvan er weer uit vallen, gaan dan met elkaar praten voordat ze het hebben doorgeslikt en maken daarbij allerlei vreemde geluiden. En tegelijkertijd zit ik daar dan naast mijn eigen maaltijd op te peuzelen. Smakelijk eten.. En goh, wat krijg ik nu plotseling honger!

En zaterdag is mijn eerste vrije dag na 12 dagen arbeiten. Dat was een beetje mijn eigen schuld want ik had vorige week zondag ook vrij kunnen hebben maar die heb ik naar zaterdag opgeschoven. Achteraf zal het fijn zijn, want de eerstvolgende vrije dag na zaterdag zal daardoor al heel snel zijn, aangezien volgende week mijn laatste week is in de afdeling waar ik nu zit en dan nog een vrije dag tegoed heb. Fijn dus. En zaterdag staat er dan ook gelijk een trip op programma. Joehoee!! Dát is waarvoor ik hier ben, hahaha, Grapje. Maar het is zeker niet onbelangrijk. Dus dan kan ik jullie ook weer voeren met nieuwe foto’s. De trip zal gaan naar Tulum. Het strand van Tulum schijnt één van de mooiste stranden van Mexico te zijn, dus dat belooft wat. Kan ik gelijk ook eens wat doen aan mijn melkflessen om ze te veranderen in chocolademelkflessen. Er schijnen daar ook ruïnes te zijn van de oude Maya cultuur. We zitten hier immers in het gebied dat Rivièra Maya heet, dus dan kan dat ook nog wel eens kloppen. Misschien dat we daar ook nog blikken op werpen. En dan geen colablikjes of iets dergelijk want we willen het zien en niet kapot maken.

Nou, aangezien ik dit in word typ om typfouten te voorkomen en ik nu mijn kruit verschoten heb en ook al meer dan 2 pagina’s volgekalkt heb, is het tijd om me erbij neer te gooien. Ik hoop dat dat geen pijn zal doen. Dus, tot de volgende keer. Dat zal waarschijnlijk na mijn trip zijn aangezien ik dan eindelijk iets wat echt interessant is hoop te hebben meegemaakt. Dat is een zin in het nieuw Nederlands. Daar weet vaderlief alles vanaf. En als er iets weer eens niet te begrijpen is, moet je dat maar voor lief nemen. Want nu mag ik ook niet te begrijpen zijn omdat ik zoveel moet onthouden. En aangezien ik een goed geheugen heb maar toch dingen vergeet, kun je nagaan dat het echt veel is. Dus voor nu is het zover:

Slaap allemaal lekker door op een oor, op je buik of op je rug. Niet snurken en wordt morgen weer lekker fris en fruitig wakker. En zorg goed voor elkaar, denk nog een beetje aan mij. Ik denk ook aan jou als je dat graag wilt. En dan komt alles goed. Ik wens jullie de komende vier maanden sterkte met mijn afwezigheid. Want ik ben natuurlijk een groot gemis.

Good goan uut Meggikooooooooooooooo, want die o uitspreken kunnen we natuurlijk het beste van die ganze Welt, he?

Daag!

En deze keer helaas geen nieuwe foto’s, wellicht de volgende keer.